Από τον 11ο αιώνα, ο ευρύτερος χώρος του Αιγαίου και του Ιονίου Πελάγους αποτέλεσε διαρκώς έναν χώρο συνύπαρξης της ορθόδοξης Ανατολής με την καθολική Δύση. Με αφετηρία την ίδρυση εμπορικών παροικιών των ιταλικών πόλεων, η δυτική παρουσία θα εδραιωθεί στον χώρο αυτόν, κατά τους επόμενους αιώνες, καθώς, με τις Σταυροφορίες και το διαμελισμό της βυζαντινής αυτοκρατορίας, θα δημιουργηθούν πολυάριθμες λατινικές κτήσεις και κρατικά μορφώματα λατινικής επιρροής. Στο θρησκευτικό επίπεδο, την εδραίωση αυτή αντικατοπτρίζει η εγκατάσταση και η διασπορά δυτικών θρησκευτικών ταγμάτων, η οποία θα συνεχιστεί, και κατά τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου, ως αποτέλεσμα των Διομολογήσεων. Βενεδικτίνοι, Κιστερκιανοί, Δομηνικανοί, Φραγκισκανοί, Αυγουστινιανοί, Νοσοκομειακά και Στρατιωτικά Τάγματα, Καπουκίνοι, Ιησουίτες και Λαζαριστές μισιονάριοι θα συγκροτήσουν, μέσα στους αιώνες, ένα εκτεταμένο και πυκνό δίκτυο εκκλησιών, μονών, εξαρτημάτων και αποστολών, που απλωνόταν τόσο στον νησιωτικό χώρο όσο και σε αστικά κέντρα όπου υπήρχαν ρωμαιοκαθολικές κοινότητες.